بررسی قدرت تشخیصی رادیوگرافی بایت وینگ دیجیتال در تشخیص پوسیدگی ثانویه پروگزیمال در دندان های خلفی

مقدمه و هدف: یکی از مهمترین دغدغه های دندانپزشکان تشخیص دقیق پوسیدگی ثانویه پروگزیمال کوچک است که در بسیاری اوقات با معاینه ی کلینیکی به تنهایی امکان تشخیص آنها وجود ندارد و جهت تشخیص رادیوگرافی مناسب مورد نیاز است که به دو صورت آنالوگ و دیجیتال انجام می شود. با توجه به مزایای متعدد رادیوگرافی دیجیتال و خلا اطلاعاتی در خصوص قابلیت آن در تشخیص پوسیدگی های کوچک این تحقیق انجام گرفت. روش اجرای پژوهش: در این مطالعه140 سطح اینترپروگزیمال دندانهای خلفی سالم از دهان بیماران انتخاب و حفره کلاس2تراشیده و سپس در 5% حفرات پوسیدگی ثانویه ایجاد شد. و با موم wax up پرشده و با کامپوزیت ترمیم شد. سپس دندانها مانت و از آنها رادیوگرافی b.w دیجیتال تهیه شد.در نهایت تصاویر دیجیتال دراختیار متخصصین قرار گرفته، در مورد وجود یا عدم وجود پوسیدگی در دندانها اظهار نظر گردید.نتایج بدست آمده آنالیز آماری شدند. یافته ها و نوآوری پژوهش: حساسیت تشخیص پوسیدگی پروگزیمالی ثانویه بااستفاده ازرادیوگرافی bw دیجیتال52/.%، ویژگی تشخیص برابر81/.%، ارزش پیش بینی مثبت برابر 76/.% و ارزش پیش بینی منفی برابر62/.%می باشد. نتیجه گیری: با توجه به مزایای رادیوگرافی دیجیتال و هم طراز بودن اطلاعات بدست آمده با دیگر روش های تشخیصی ، می توان از آن به عنوان ابزار کمکی در تشخیص پوسیدگی پروگزیمال ثانویه استفاده کرد. کلیدواژه: رادیوگرافی دیجیتال داخل دهانی ، پوسیدگی اینترپروگزیمال ثانویه ، تشخیص پوسیدگی